Kuis het nieuwe jaar in

Kuis het nieuwe jaar in... Met zijn allen zijn we recent het nieuwe jaar ingegleden met daarbij voor mezelf toch twee uitdagingen.

Een eerste uitdaging is om te proberen een bescheiden bijdrage te leveren om dit forum, waarvoor ik ondertussen mee als moderator werd aangesteld, wat nieuw leven in te blazen want stellen dat er de afgelopen maanden hier niet veel te modereren is, is een open deur intrappen. Met deze tekst is daar alvast een nieuwe aanzet gegeven en hopelijk zet het er anderen toe aan om het toestenbord van de computer met de vingers te bespelen. Reacties, aanvullingen, verslagen over al dan niet mislukte pogingen... het maakt niets uit zolang we maar hoffelijk met elkaar blijven omgaan en we respect blijven opbrengen voor mekaars meningen, zelfs als we daar niet helemaal mee akkoord zijn.

De boeienste verhalen vond ik deze waar in vervolgstukjes werd gerapporteerd over de vorderingen tijdens langdurige kuisheid. Vooral de verhalen van over het slaafse bestaan van zois bleven steeds boeien. Tot voor enige tijd bracht zois daar zelf verslag over maar nu heeft zois zelden nog toegang tot het toetsenbord en komt de rapportage van zijn vrouw of van zijn Meesteres. Een lang vervolgverhaal daarbij is dat zois sinds wat tijd door het leven moet zonder teelballen . Om medische redenen werden die verwijderd.

Andere oudgediende met toch wel een rijke palmares aan verslaggeving zijn hier onder meer ConadsDroom  en DoubleYou1969 . Van dezen, maar ook van enkele andereen heb ik wat inkijk in hun leventje, toch wel wat gemist.

Over mijn diepste ik, waarbij ik zelf een discussie heb opgestart, valt er op dit forum wel heel wat minder te lezen. Wel bv. over mijn poging van exact twee jaar geleden om het nieuwe jaar gekooid te starten , met de bedoeling zo lang mogelijk om te houden. Maar een poging die na een zeer bescheiden 9 dagen tot mijn spijt diende te staken. Een andere poging dateert van juni van vorig jaar waarbij ik het kooitje 19 dagen kon omhouden maar waarover hier niet werd gerapporteerd. Poging waarvan ik enigszins spijt had omdat ik ze enigszins vroegtijdig heb beëindigd omdat ik een wat langere autorit voor de boeg had terwijl ik me niet wilde laten afleiden door dat kooitje. Sindsdien is dat kooitje niet meer langduriger om geweest, maar hopelijk komt daar vanaf vandaag (of eigenlijk sinds gisterenmiddag) verandering in en kan ik daar toch wel minstens een weekje bij doen en kan ik dat na slechts enkele uren 'verlossing' de volgende maanden herhalen. Van uitdaging gesproken. En meteen is dat het tweede voornemen bij de start van dit nieuwe jaar.

Over het waarom van deze spijtig genoeg niet eerder lukte om het kooitje frequenter en langer naeen te dragen, wil ik het hier bij een vervolg op deze post hebben. Meteen is op dit forum de kop van het nieuwe jaar ervan af. Aan allen alvast een gelukkig nieuwjaar en blijf wat dat virus betreft voorzichtig . En al is met dit virus een en ander nooit 100% te vermijden, probeer het toch maar gezond te houden. Proost !

Gisteren vertelde ik reeds dat mijn 'prestaties' met het kuisheidskooitje niet bepaald zijn om mee op te scheppen: 2 jaar geleden eens 9 dagen naeen en vorige maand juni eens 19 dagen naeen. Nochtans word ik reeds lang aangetrokken door kuisheidskooitjes en kuisheidsgordels en ben ik toch ook al een eindje op dit forum aanwezig (meer bepaald sinds 29 maart 2014).

Reden daarvoor is dat ik tot dusver niet echt een kooitje heb dat voldoending schonk, al kwam daar met de aankoop van een roestvrije Chinese versie van de HolyTrainer enigszins verandering in.
Maar ook dit kooitje zorgde al wat voor problemen in die zin dat onderaan de ring om de balzak er steeds irritaties optraden. Niet echt ontstekingen want zover heb ik het wel niet laten komen. Wel een rode pijnlijke huid. En het kooitje is een kuisheidsinstrument en geen marteltuig...

Vele kortstondige pogingen en dus ook al iets langere pogingen die daarop werden gevolgd door pauzes.Soms wat uit noodzaak om het zaakje wat rust te geven. Maar soms ook omdat het er onmiddellijk daarna gewoon niet van kwam. En ik moet toegeven dat de jongste tijd de 'goesting' om mij af te trekken de overhand nam.
Mijn vrouw heeft het sleutelhouderschap aanvaard maar in de praktische toepassing werd dit wat tegengewerkt omdat ik het kooitje om 'technische' niet langer verdraagde. Mij de toeging tot mij pik voor langere tijd ontzeggen, is ook voor haar veel leuker dan om uit noodzaak het zaakje te ontkooien.

Daarom dat ik bij nieuwe pogingen het sleuteltje pas opnieuw afgeef wanneer ik mij bij de evoluties onderaan wat zekerder voel. En dat moment is nu nog niet aangebroken, al lijkt het wel dichterbij te komen.

Op dit moment heb ik het kooitje net 48 uren om (dit was het geval om 11.45 uur) en ik moet zeggen dat het comfortabel zit. Gisteren er ook wat mee gewandeld, en ik moet zeggen: het zit goed. Wanneer de toestand stabiel blijft, is het moment om het sleuteltje te overhandigen, spoedig aangebroken. Maar nu dus nog even niet want bedoeling is dat het sleuteltje langdurig wordt bijgehouden en dat wanneer het kooitje langere tijd wordt verdragen zij ook effectief de baas van het sleuteltje wordt en zij, en enkel zij, bepaalt wanneer het kooitje eventjes af mag.

Er is dus nog een lange weg te gaan. En ik hoop dat deze posts mij helpen om door te zetten, ook bij de soms wat mentale moelijkere momenten.

Op het moment dat ik dit derde relaas start staat de teller van mijn Excel-programmaatje op 2 dagen, 22 uren en 3 minuten. M.a.w.: bijna aan mijn derde dag toe met het kuisheidskooitje om. Nog niet veel zaaks om over naar huis te schrijven. Maar wat mij op dit moment gelukkig stemt, is dat tot dusver het kooitje comfortabel blijft zitten. Een beetje zelfs een gelukzalig gevoel omdat ik de aanwezigheid van het kooitje voel maar omdat de pijnlijke irritaties tot dusverre achterwege blijven. Een veilig gevoel zelfs waarbij afwezigheid eerder zou aanvoelen als een tekort.

Maar op dit moment is er ook nog geen sprake van opspelende lust, het gelukkig nog ontbreken van de 'goesting' om er eens flink aan te rukken. Maar dat is iets voor later want masochist zijnde is dat uiteindelijk wel de bedoeling: het vinden in een zeker voldoening in de frustratie van de onthouding, waarbij men als man verboden wordt om te doen wat voor een man belangrijk wordt geacht: het vrijelijk beschikken over zijn eigen pik.

Maar goed: nu telt vooral het draagcomfort want zoals hier al eerder gesteld: het kooitje is niet bedoeld als marteltuig, enkel om sexuele onthouding af te dwingen en wat masochistische nederigheid te brengen. Naast wat gelukzaligheid brengt het kooitje op dit moment dan ook vooral een veilig gevoel. De aanwezigheid ervan geeft iets geruststellend.

En niettegenstaande ik gerust nog wat verder zou kunnen pennen, wil ik het deze keer wat korter houden want eenmaal dit menselijke wezen hier aan het schrijven / typen gaat, is er meestal geen houden aan.

Maar de verdere inspiratie houd ik maar voor een volgende keer... En ondertussen zijn we alweereen kwartuur verder.

Maar toch nog  dit: laat niet na jullie commentaar of vragen achter te laten. Haatboodschappers dienen zich wel te onthouden. 

Bij het opstarten van dit vierde relaas staat de teller van mijn Excel-programmaatje op 3 dagen, 23 uren en 34 minuten.Dus op een haar na van mijn vierde volledige dag in het kuisheidskooitje. Klopt ook met de datum van 4 januari want op oudejaarsdag 's middags ging het op slot.

Voor hoe lang ? Primo: zo lang het lukt zonder fysische problemen (lees: zonder pijnlijke knellingen en pijnlijke irritaties/ontstekingen) want dat was in het probleem al vaker een probleem. Maar tot dusver gaat het met dit aspect wonderwel. Secundo:eenmaal die eerste zekerheid wat gebetonneerd is, draag ik het sleuteltje over aan mijn vrouw waarna zij het zorgvuldig bijhoudt en zij, en zij alleen, zal bepalen hoe lang het op slot blijft.

Aan de overdracht van het sleuteltje ben ik nog niet toe. Daarvoor wil ik voor mezelf wat meer zekerheid dat het fysische element standhoudt want reeds na enkele dagen wegens die fysische problmen vragen om opnieuw bevrijd te worden is niet leuk, noch voor mezelf nog voor haar.
Maar so long, so good. Ook 's nachts zat het kooitje van bij het begin goed.

Een ander element dat meespeelt is het psychische element want vanaf het moment dat dit begint mee te spelen en de mannelijke driften zich beginnen te laten gelden, moet het sleuteltje onherroepelijk naar het andere geslacht.

En dat moment zou wel eens snel naderbij kunnen komen want er ontstaat al eens de zin om er eens ferm aan te rukken. Vorige nacht heb ik bv. niet goed geslapen (wat niet aan het kooitje lag) en tijdes die wakkere momenten was er toch al eens het verlagen naar meer.

Wanneer die verlangens sterker worden moet het sleuteltje onherroepelijk naar de ander...

UPDATE 14.00 uur:
In tegenstelling met de vorige dagen had en heb ik het vandaag toch wel lastiger om mijn 'goesting' in toom te houden. Vandaar zopas gekozen voor de drastische middelen. Het sleuteltje is intussen van handen en van bewaarder veranderd... Wat moet moet. Het weze zo...

 
Tijd voor nog een aanvulling. Ondertussen de 5de nacht die ik met het kooitje heb doorgebracht en straks dus de 5de volledige dag achter de rug...

Gisterennamiddag is trouwens nog even anders verlopen dan voorzien: met een update om 14.00 uur liet ik weten dat ik toch wel 'goesting' had in wat meer maar dat ik om mezelf te behoeden, het sleuteltje van het gordeltje aan mijn vrouw heb overgedragen.

Maar om even voor 16 uur gebood ze me om me klaar te maken voor een opsluitingssessie in mijn zware lederen dwangbuis waarbij ik dan wel steeds weet wanneer een dergelijke sessie begint, maar niet wanneer deze eindigt. En dat klaarmaken houdt in het omdoen van een luier, een pvc-romper en regenbroek ter bescherming tegen het lekken. Voor dergelijke bondagesessies is het verzekeren tegen lekken nu wel niet echt nodig, maar goed: zeker is zeker.

Verder dien ik mij te voorzien van een 'hoofddeksel', al mocht ik zelf kiezen welk; In dit geval ging ik voor de muilkorf, doch zonder balgag er onder. En daar in eerste instantie ook een blinddoek.

En dan dus de dwangbuis om het lijf. En vergeet Houdini want met deze kan je er echt niet uit en moet je (passief) wachten tot je er uit wordt gelaten. Als was het maar om de daar aan bevestigde zware lederen halsband. Ook enige bewegingsruimte met de armen behoort absoluut niet tot de mogelijkheden zodat het ook niet mogelijk is om mijn armen uit de mouwen te halen. Nog een bijzonderheidje is dat dat ik met gesloten vuisten in de mouwen moet want anders lukt het niet. . Dus niet met de vlakke handen en en ook dat draagt er niet toe bij dat ik veel aankan met handen en vuisten.

In eerste instantie zo het bed op en passsief wachten om de tijd door te brengen. De 'goesting' om mij eens flink af te trekken, was er daarbij niet minder om geworden. Gedurende enige tijd zelfs in tegendeel. Met dat verschil dat ik met de handen ook niet tot bij het kooitje en de ballen kon...

Uiteindelijk heeft zo'n dwangbuis blijkbaar een kalmerend effect want uiteindelijk verdween de onrust ter hoogte van mijn pik.

Verder mocht ik na anderhalf uur met de dwangbuis en de muilkorf om naar televisie kiijken waarna om 3 en een half uur de bevrijding kwam.

Dit was trouwens de tweede dwangbuissessie op korte tijd want op oudejaar in de namiddag ook 3 volledige uren in de dwangbuis doorgebracht. Maar toen had ik mijn zwaar lederen isolatiemasker om het hoofd waarbij ik alle tijd verplicht geblinddoekt diende door te brengen. En dan is 3 uur héél lang. Maar de langste tijd die ik onafgebroken in de dwangbuis heb doorgebracht was ergens tussen de 5 en 6 uur. Ondertussen was mijn echtgenote een wandelingetje aan het maken en bleef ze toch wel heel lang weg waarbij er dan toch ook wel enige onrust was over het feit dat haar iets overkomen zou kunnen zijn. Gelukkig niet dus.

Gisteren kwam dus om 19.30 uur de bevrijding, wat bijna steeds gepaard gaat met een dubbel gevoel: enerzijds is het de blijdschap dat de bevrijding er is maar tegelijk ook de spijt dat deze sessie alweer voorbij is. Maar in dit geval moest mijn echtgenote nog met de fiets de deur uit en is er de afspraak dat ik nooit opgesloten blijf wanneer ze met de fiets of met de wagen buitenshuis is. Want je weet maar nooit.

Na de dwangbuissessie bleven echter de luier en de pvc-romper en beschermingsbroek om en zo ook de nacht doorgebracht.

Op dit moment (10.20 uur) trouwens nog steeds luier en romper om en sinds zowat een goed uur ook mijn meidenkleed en halsband...
 

Ondertussen aan mijn zesde dag toe, of toch net nog niet. Het kooitje zit nog steeds comfortabel maar de opgesloten toestand van mijn luk trekt bijna voortdurend de aandacht naar zich toe. Daarom ook wat minder goed geslapen.

En om de aandacht wat van het kooitje wat af te leiden een holle butplug (tunnelplug) met daarboven een zware luier (Tena Ultima) omgedaan. En boven het blote bovenlijf ook een pvc-romper.

En het helpt want de aandacht gaat nu veel meer naar wat achteraan dan naar wat vooraan in de luier gebeurt.

Dat wordt straks in elk geval een messy bedoening, zeker ook omdat ik zowel gisteren als deze morgen flink wat gedroogde dadels achter de kiezen heb gestopt. Het opruimen van de bruine smurrie wordt nog een vervelende karwei, maar dat zijn zorgen voor later. En dat hoort bij mijn nederige toestand

Maar goed, niet gedacht dat reeds na 6 dagen de sexuele gevoelens in dat kuisheidskooitje zo zouden overheersen, zelfs in die mate dat het mij van meer wereldse, burgelijke activiteiten inhoudt.

Maar niet alleen reeds 6 dagen, ook nog maar 6 dagen want er is nog een lange weg te gaan. Ik voel me ontzettend nederig en ik zou er werkelijk alles voor over hebben opdat de aandacht zou worden afgeleid van at kooitje (en ook wel van die hlle butplug). Ik voel me week als boter. Mocht men willen, ik ben een vogel voor de kat.